بحران شیر خشک در ایران به نقطهای رسیده که نوزادان، قربانی رقابت نابرابر با صنایع غذایی شدهاند. در حالی که شیر خشک کالایی حیاتی برای تغذیه کودک است، بخش قابل توجهی از آن به مصرف صنایع شیرینی و شکلات میرسد؛ صنایعی که با همان ارز ترجیحی، سهم بازار خانوارها را میبلعند.
نتیجه این وضعیت، قفسههای خالی داروخانهها و سرگردانی خانوادههایی است که برای تهیه شیر خشک، ناچار به مراجعه مکرر به مراکز مختلف شدهاند.دولت تلاش کرده با فروش سهمیهای و استفاده از کد ملی، بحران را مدیریت کند؛ اما واقعیت این است که ریشه مشکل عمیقتر از توزیع است.
کاهش سهم ارز کالاهای اساسی در بودجه ۱۴۰۴ و تخصیص ناکافی ارز به مواد اولیه، تولیدکنندگان شیر خشک کودک را زمینگیر کرده است. با وجود اعلام رشد تخصیص ارز، تنها ۱۶ درصد نیاز واقعی این صنعت تامین شده و دو کارخانه از پنج واحد تولیدی به دلیل کمبود مواد اولیه تعطیل شدهاند.
این شرایط باعث سقوط تولید از ظرفیت ماهانه ۶ تا ۷.۵ میلیون قوطی به حدود ۴.۵ میلیون قوطی شده و زنگ خطر کمبود گستردهتر را به صدا درآورده است.
بحران شیر خشک دیگر یک مشکل مقطعی نیست، بلکه نشانهای از ضعف جدی در سیاستگذاری ارزی و اولویتبندی نیازهای حیاتی کشور است. ادامه این روند، نهتنها امنیت غذایی نوزادان را تهدید میکند، بلکه میتواند به یک چالش اجتماعی و بهداشتی بزرگ تبدیل شود؛ بحرانی که نیازمند تصمیمهای فوری و اساسی است
