هفتادو یک ماه گذشت

محسن اسدی لاری

از آن جنایت شوم و سیاه که ستون زندگیمان رو شکست
پس از آن ستونهایی پی در پی شکستند.
نابود کردن چه سریع و آسان است اما برای ساختن خون دلها باید خورد.
برای ساختن کاخ زیبای آرزوهایم، برای پروراندن انسانهایی که تاثیر گذارجهانی  باشند
خون دلها خوردم، لحظه لحظه اش خاطرات و یادمانهایی ثبت شدنی بود.
و  آن کاخ زیبا در چند ثانیه فروریخت  توسط کریه ترینها
اما آن شکوه و زیبایی هرگز از یادها نخواهد رفت.
آنان که دیدند و شنیدند خود راوی خواهندبود.

….وروایت آن زیبایی ها و اینکه چگونه جنایتکاران گلهای مارا پرپر کردند
بخشی از دادخواهی ماست.
 مرا بیش از این تاب فراق نیست
دیگرتوان نوشتن  از فراق ندارم
به وصال می اندیشم
آرامشی جز در وصال شان نیست
و من حضورشان را همواره کنارم احساس می کنم.
هرکه از نزدیکان و یا حتی آنانکه محمد و زینبم را ندیده بودند، احساس غربت و دلتنگی کند، یا خواسته ای داشتند بلافاصله به کمک او میشتابند

هردو عزیزمان در کنارمان هستند، اما درد فراقشان ما را جان به لب کرده