کامبیز نوروزی
آقای محمدرضا عارف! مرز بین عوامفریبی و ارادهء معطوف به عمل وسیعتر و پررنگتر از آن است که از دید مردمان پنهان بماند.
محمدرضا عارف میگوید
“خودسوزی جوان اهوازی و یک روزنامهنگار پیام جدی برای جامعه و حاکمیت است که اگر به آن بیتوجهی شود دامنگیر همه خواهد شد”…”حوادث تلخ اخیر نشانهء بحرانی اجتماعی است که باید ریشههای آن را شناسایی و درمان کرد”معاون اول یا نمیداند یا تجاهل میکند که این بحران سالهاست که بسیار بالا گرفته است. سالهای طولانی است که خودکشی افزایش یافته. آمار جرایمی مثل قتل و ضرب و جرح رو به فزونی است. طی دو دهه، آمار سرقت ۶۰۰ درصد رشد داشته است. آمار طلاق در تهران به نزدیک به ۵۰ درصد رسیده است. اعتیاد گریبانگیر جامعه است.
وظیفهء رئیس جمهور و معاون اول این است که از این آمارها آگاه باشند.وظیفهء دولت این است که برنامه روشن، کارآمد، عملی و موثر برای مقابله با این آسیبهای جامعهسوز داشته باشد.
این روزها خبر خودکشی فواد شمس و جوان اهوازی بسیار مورد توجه است. آقای معاون اول میخواهد این موج را از دست ندهد و با آن تبلیغان کند.
اما او چیزی از موج خودکشی پزشکان نمیگوید. چیزی از موج خودکشی کسانی که در عمق نداری و فلاکت به خودکشی پناه میبرند نمیگوید. از سیستم غیرقانونی گزینش، که همین فواد شمس و خیلیهای دیگر را به مرزهای نومیدی کشانده و میکشاند چیزی نمیگوید. چیزی از افزایش جرائمی که محصول بیفکری نظام برنامهریزی است نمیگوید. آیا شما و دولت اصلا به این فجایع میاندیشید؟
آقای محمدرضا عارف، عامهء مردم آن عوامی نیستند که شما فکر میکنید که راحت میشود گولشان زد. سخن صادقانه به آسودگی از سخن ناراست و شعاری قابل تمیز است.
دولت اگر واقعا ارادهای برای مقابله با آسیبهای فراوانی دارد که مثل موریانه جامعه را از درون میخورند گزارش رسمی و مستند بدهد که تا حال چه کردهاست. تشکیلات نهاد ریاست جمهوری و وزارتخانهها و سازمان برنامه چه برنامههایی دارند؟
بگویید آیا اصلا شما و همکارانت اولویتی برای مبارزه با این آسیبها قائل هستید؟
آقای معاون اول! شما مسئول هستی ولی آیا در برابر ملت احساس مسئولیت داری؟
