مهدی زارع، استاد پژوهشکده بینالمللی زلزلهشناسی در خبرآنلاین:
دورههای کاهش قابل توجه سطح آب دریاچه ناشی از تغییرات اقلیمی، مربوط به ناهنجاریهای اقلیمی منطقهای یا جهانی نیز هست که منجر به کاهش بارندگی و یا افزایش تبخیر در حوضه دریاچه ارومیه شده است.
شواهد موجود در رسوبات دریاچه ارومیه خشکی مهمی تقریباً ۴۲۰۰ سال قبل همرمان با رویداد خشکی منطقهای با یک افت قابل توجه سطح آب را نشان میدهد.
خشکی شدید دیگری با افت سطح آب تقریباً در ۳۱۰۰ تا ۲۷۰۰ سال قبل رخ داده و با عصر برنز-عصر آهن همزمان است با خشکی و کاهش کل منطقه مربوط بوده که به حوضه دریاچه ارومیه نیز گسترش یافته است.
خشکی شدید آخر تقریباً ۱۱۰۰ تا ۸۰۰ سال قبل با ناهنجاری اقلیمی قرون وسطی همزمان است که این دوره با افزایش انواع گردههای زیستگاه شور و در نتیجه گسترش دشتهای گلی شور نشان از پسروی دریاچه ارومیه دارد.
حدود ۲۰۰ سال قبل نیز در اوایل قرن نوزدهم خشکسالی شدیدی ثبت شده که به حدی شدید بوده که طبق گزارشها، مردم میتوانستند در برخی از بخشهایی از دریاچه پیادهروی کنند.
کاهش فعلی سطح آب دریاچه را نمیتوان صرفاً به خشکسالی طبیعی نسبت داد. این دریاچه از نظر تاریخی دورههای خشکتری نسبت به دورههای اخیر را پشت سر گذاشته است، که نشان میدهد که خشک شدن اخیر نتیجه مداخله انسانی و غیر اقلیمی است.
از حدود سال ۱۳۸۰ این دریاچه بین ۴ تا۷ متر کاهش یافته و بیشتر حجم و مساحت خود را تنها در دو تا سه دهه از دست داده است، که بر اساس اطلاعات تاکنون موجود در تاریخ طبیعی آن طی هولوسن – از ۱۱۷۰۰ سال قبل تا دوران مدرن – بیسابقه بوده است.
