عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی:
چند ماه اخیر ذهن من بر «اکنون خطیر ایران» متمرکز شده است. البته وضعیت خطیر معنایش این نیست که همه چیز نابود شده، بلکه معنایش این است که خیلی از چیزها با مبانی، راهکارها و شیوههایی که ما میفهمیدیم قابل ادامه یا قابل انجام نیست.
خطیر بودن یعنی همه میدانیم باید اصلاحاتی صورت بگیرد اما کمتر بر سر اینکه چگونه باید اصلاح شود توافق وجود دارد.
امروز شاهدیم بحران و ضعفی که در نظام حکمرانی ما وجود دارد در جامعه مدنی ما نیز وجود دارد؛ از طرف دیگر دایره قدرت نهاد دولت نسبت به گذشته کمتر شده است. همچنین امروز شاهدیم که دولت نه میتواند از حامیانش حمایت کند و نه میتواند از حامیانش استفاده کند.
از نسلی که زندگی آرمانی داشت به نسلی رسیدیم که آرمانش زندگی شده است. باید به سمت بازسازی شیوه فهم و گفتوگو با جامعه حرکت کنیم؛ از طرفی دیگر باید به دنبال احیای امید اجتماعی باشیم و همچنین عقلانیت ارتباطاتی را ترویج دهیم.